Dobrusia

Dzisiaj nie napiszę o jedzeniu.
Właśnie odeszła Dobrusia -  maleńka, zawsze płochliwa, cicha koteczka... ten post będzie o niej i dla niej.

O tym, że los dzikich kotów bywa często dla nich niełaskawy - wiem od dawna.   Każda historia z kociakami w tle zawiera w sobie sporo emocji i nie zawsze kończy się dobrze.

Kiedy pojawiła w zasięgu mojego wzroku ciężarna kotka, pomyślałam; o nie!...ale co mogłam zrobić?...udawać że nie widzę?...no to zaczęłam karmić.

Kotka wyglądała na bardzo zabiedzoną, oprócz wiszącego brzucha niewiele miała na sobie.  A że dzika, nie zbliżała się do nikogo, nie wiadomo kiedy okociła się.  Stało się to nieopodal, pod altaną na sąsiednim ogrodzie.

Maluchy wydawały tak rozpaczliwe i przeraźliwe dźwięki, że mimo pewnej odległości , w domu doskonale je słyszałam.  Zanosiłam jedzenie matce a po jakimś czasie pojawiły się maleństwa.  Wyglądały jak nieopierzone kurczaki, na głowie oprócz wytrzeszczonych oczu i wrzeszczących pyszczków, nic nie można było dostrzec...

A że były pewno bardzo głodne, szybko podchodziły do miseczek z jedzeniem ale dopiero kiedy oddaliłam się na bezpieczną odległość.  Były bardzo wystraszone, skradające się pod maskującymi je krzakami...

Musiał minąć jakiś czas, zanim mogłam podejść bliżej - na jakieś dwa metry, żeby im się przyjrzeć.  Były to trzy  maleństwa: czarne, popielate i łaciate.  Każde inne i każde przeurocze.

Po kilku tygodniach matka przeniosła się z kociakami do stojącej na moim ogrodzie budy-graciarni.   Udało mi się je pooglądać i... przeraziłam się:(   Czarny kotek miał chore oczy, na jednym jakby bielmo, dwa pozostałe miały chore uszy - można powiedzieć że były ona zarośnięte.

Udało mi się jakimś cudem je złapać i zawieźć do weterynarza.  Werdykt nie był dobry: czarny maluch (który okazał się kocurkiem)  jedno oko na skutek choroby uszkodzone nieodwracalnie już ślepe, drugie 'tylko' chore.  Dwa pozostałe kociaki miały chore uszy i wymagały dłuższego leczenia.  Czyszczenie i zakrapianie które musiałam codziennie robić - było dla mnie horrorem.

Najgorsze było to, że zbliżał się czas naszego letniego wyjazdu w góry.  Na szczęście na gospodarstwie został mąż i córka.  Obiecali leczyć kociaki.  Nie było to jednak proste...

Złapanie ich graniczyło z cudem,  co dopiero wyczyszczenie i zakropienie uszu albo oczu...

Kto miał do czynienie z małymi dzikusami kocimi, ten wie o czym mówię.
Wyjechałam.

Dzwoniłam codziennie do domu z pytaniem: jak maluchy?  Choć wymagało to nie lada sprytu i cierpliwości -  to udawało się je leczyć.  Któregoś razu, matka kocia zdenerwowała się widać tym maltretowaniem jej dzieci i... przeniosła się z kociakami na dach garażu::(   I złap tu człowieku koty, wyczyść im uszy i jeszcze zakrop...  Mąż wziął drabinę i przeprowadził akcję, po czym przez telefon poinformował mnie, że chyba z dalszego leczenia nici:(   No cóż, głową muru nie przebijesz, z leczenia nici:(

Po moim powrocie zawiozłam kociaki do weterynarza, okazało się że stan kocich uszu jest dobry, a czarny kociak jedno, widzące oko ma już wyleczone.  Drugie niestety pozostanie ślepe.
Czarny kocurek był najweselszym z całej trójki rozrabiaką. Po kilkunastu tygodniach, kiedy wydoroślał i albo poczuł zew natury, albo ktoś go zabrał - po prostu poszedł w świat... szukaliśmy go długo,  ale ślad po nim zaginął.  A że wcześniej stał się bardzo miłym i lgnącym do ludzi kociakiem,  przypuszczam że najprawdopodobniej kogoś zauroczył i kociak zmienił dom:) Wierzę, że ten ktoś zyskał wspaniałego zwierzaka:)

Dwie pozostałe kotki wraz ze swoją matką, zostawiliśmy w naszym domu.

Jedna z nich to Dobrusia, druga, łaciata kilka lat temu zginęła pod kołami samochodu, przebiegając ulicę... była piękną, bardzo mądrą, dobrą i przyjacielską kotką. 
I tak pozostała Pani Matka i Dobrusia.

Dobrusia była kotem mojej Mamy.  Hołubiona i bardzo przez nią kochana.  Była piękną kotką o srebrnym, jedwabistym futerku. Malutka i drobna ale bardzo łowcza.  Przynosiła Mamie upolowane myszy, ptaki np. gołębie, które były niewiele od niej mniejsze. Całymi dniami siedziała na ogrodzie i polowała.  Nieraz  ratowaliśmy złapane przez nią młode sikorki albo wróbelki.

Nie potrafiła jednak walczyć z innymi kotami, zwłaszcza że wszystkie były od niej dużo większe.
Po utracie oka stała się obiektem ataków innych kotów.  Wciąż obrywała pazurami po nosie.  Od półtora roku miała w tym miejscu nowotwór,  którego niestety nie można było skutecznie leczyć.  To wyjątkowo paskudne miejsce na takie cholerstwo...
Stało się to, co stać się musiało.   Bałam się,  jak Mama przeżyje jej stratę ale Dobrusia przeżyła moją Mamę o pół roku...
Do końca spała w Jej pokoju,  na Jej łóżku i tam tez odeszła... teraz na pewno się spotkały.